Patroni Gminnej Szkoły Podstawowej

im. Polskich Noblistów w Oławie

   Henryk Sienkiewicz

Henryk Sienkiewicz, jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich. Urodził się 5 maja 1846r. w zubożałej rodzinie szlacheckiej na Podlasiu (w Woli Okrzeskiej pod Łukowem). Chłopięce lata spędził na wsi, obserwując z bliska życie ludu, którego niedole przedstawił wiernie w swych wczesnych nowelach. Gimnazjum i studia wyższe (w Szkole Głównej) ukończył w Warszawie.

Działalność literacką rozpoczął dość wcześnie, już w roku 1867 pisząc krytyki literackie, felietony na aktualne tematy, wreszcie nowele. Zarówno świetna forma tych krótkich opowiadań, jak i zawarta w nich myśl postępowa i patriotyczna zapewniły młodemu pisarzowi wielki rozgłos. W nieco późniejszym okresie stworzył prawdziwe arcydzieła nowelistyki.

Po podróży do Ameryki talent Sienkiewicza osiągnął pełnię swego rozwoju. W latach 1883-1888 ukazała się Trylogia, czyli „Ogniem i mieczem”, „Potop” i „Pan Wołodyjowski”. Ten wielki cykl powieści historycznych wywarł olbrzymi wpływ na społeczeństwo, bo chociaż przedstawiał czasy odległe – budził i podtrzymywał wolę oporu przeciw zaborcom. Trylogia przyniosła Sienkiewiczowi sławę, jakiej nie zdobył dotąd żaden polski pisarz.

Mimo ciężkich przeżyć osobistych (śmierć ukochanej żony pod koniec pisania Potopu, niefortunne drugie małżeństwo) talent pisarza nadal się rozwijał. Powstały nowe wielkie powieści historyczne:,,Quo vadis” (Dokąd idziesz 1896) i ,,Krzyżacy” (1900). Sienkiewicz zdobył światową sławę. Jego dzieła, tłumaczone na wiele języków, rozchodziły się w dużych nakładach w krajach europejskich, w Ameryce, a nawet w Azji i Afryce (Egipt).

W 1905 roku uhonorowany został literacką Nagrodą Nobla za ,,Quo vadis” oraz za "wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu" i - jak podkreślił jeden z jurorów - "rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu". W swoim odczycie noblowskim laureat powiedział, że choć Polska uważana jest za martwą i pogrzebaną, to jednak dzięki jego nagrodzie dała ona świadectwo swej sile przetrwania i woli zwycięstwa.

Jeszcze wcześniej nagrodził Sienkiewicza naród polski. W roku 1900, na trzydziestolecie jego pracy literackiej, społeczeństwo ofiarowało mu jako dar narodowy – majątek Oblęgorek (obecnie mieści się w tym pałacyku Muzeum Sienkiewiczowskie).

Owocem wędrówki po Egipcie i innych terenach Afryki wschodniej stała się powieść młodzieżowa– W pustyni i w puszczy (1911).

Ostatnie lata niezwykle bogatego i pracowitego życia pisarz poświęcił pomocy ofiarom I Wojny Światowej, organizując w Szwajcarii specjalny komitet. Odzyskania niepodległości przez Polskę już nie doczekał. Zmarł w Vevey w Szwajcarii 15 listopada 1916 roku, okrywając żałobą cały naród.

Po zakończeniu I Wojny Światowej sprowadzono zwłoki Sienkiewicza do ojczyzny i pochowano uroczyście w podziemiach katedry warszawskiej.

..............................................................................................................................................

 Maria Skłodowska-Curie- kobieta, która ,,wprowadziła ludzkość w erę atomu”.

Urodziła się 7.11.1867r. Jako pierwszy i jedyny uczony otrzymała dwukrotnie Nagrodę Nobla w dwóch dyscyplinach. W 1903 małżonkowie Curie otrzymali ją wspólnie w dziedzinie fizyki za odkrycie promieniotwórczości naturalnej oraz promieniotwórczości pierwiastków polonu i radu. W 1911 w dziedzinie chemii - ponowny Nobel za prace nad własnościami chemicznymi i fizycznymi polonu i radu oraz za prace dotyczące metod wyodrębniania, oczyszczania i pomiaru aktywności pierwiastków promieniotwórczych.

Kilka dat z życia uczonej:

• 1877-1883: pilna uczennica gimnazjum, które ukończyła ze złotym medalem,
• 1884-1891: pracuje i oszczędza pieniądze na dalsze kształcenie za granicą,
• 1891: rok przełomowy w życiu Marii - spełniło się marzenie - wyjeżdża do Paryża studiować na Sorbonie,
• 1893: za bardzo dobre oceny uzyskuje stypendium naukowe, a dalsza praca i nauka zaowocowała licencjatem z fizyki i matematyki,
• 1895: początek wspólnej drogi - małżeństwo Marii Skłodowskiej z Piotrem Curie - prowadzącej do wielkich sukcesów naukowych,
• 1898: świat usłyszał o pierwiastkach promieniotwórczych: polonie i radzie,
• 1903: broni pracę doktorską i w tym samym roku wraz z mężem Piotrem i Henrykiem Becquerelem otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki,
• 1911: po ośmiu latach mozolnej pracy osiągnęła kolejny wielki sukces - drugą Nagrodę Nobla, tym razem indywidualnie, w dziedzinie chemii,
• 1914: po licznych staraniach wielkiej uczonej powstaje w Paryżu Instytut Radowy, którym kierowała aż do śmierci 4 lipca 1934 roku.

Czy wiesz że ...

• Do 1962 roku Maria Skłodowska - Curie byłą jedynym dwukrotnym laureatem Nagrody Nobla.
• Materiały archiwalne (księgi, zeszyty, notatki) Marii Skłodowskiej - Curie zgromadzone w Bibliotece Narodowej w Paryżu wykazują jeszcze do dziś pewne odznaki promieniotwórczości.
• W 1891 roku Maria Skłodowska nie mogła studiować w Warszawie, ponieważ rosyjski uniwersytet nie przyjmował kobiet.
• Instytut Radowy w Warszawie powstał w 1932 roku ze składek całego społeczeństwa, a Maria Skłodowska - Curie podarowała wówczas dla potrzeb leczniczych 1 gram radu, który był wart 80.000 dolarów amerykańskich. 
• Medycyna, chemia i fizyka to dziedziny, które jako pierwsze wykorzystały odkrycie radioaktywności, kolejne były geofizyka, astrofizyka i radiobiologia.
• Starsza córka Marii Skłodowskiej - Curie, Irena, pracując wraz z mężem Fryderykiem Joliot, odkryła sztuczną promieniotwórczość i w 1935 roku za to odkrycie otrzymali Nagrodę Nobla. 
• Młodsza córka, Ewa, została wybitną pisarką. Biografia napisana przez Ewę Curie jest podstawowym źródłem informacji o życiu Marii Skłodowskiej – Curie.

..............................................................................................................................................

 Władysław Stanisław Reymont

Władysław Stanisław Reymont (właściwie Rejment) to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy. Żył w latach 1867-1925. Był synem wiejskiego organisty. Matka Antonina z Kupczyńskich pochodziła z rodziny o szlacheckim rodowodzie.

Młodość Władysława Reymonta była trudna i obfitowała w różnorodne perypetie. W szkole elementarnej uczył się źle. Miał zostać księdzem, ale nie ukończył szkół. Rodzice zdecydowali, że powinien on nauczyć się jakiegoś fachu. Wysłali go do Warszawy do najstarszej siostry, której mąż był właścicielem zakładu krawieckiego. Przyszły pisarz nie zrobił kariery w tym zawodzie - został tylko czeladnikiem.

Pod wpływem męża siostry - Jakimowicza - Reymont odkrywa w sobie zamiłowanie do nauki, literatury i teatru. Pragnie zostać aktorem, niestety nie ma talentu i grywa tylko epizodyczne role. Przygoda z aktorstwem to dla niego kolejne rozczarowanie. Władysław Reymont wraca do rodziców i dzięki staraniom ojca dostaje posadę na kolei. Jeszcze raz próbuje zostać aktorem, jeszcze raz przygarnia go kolej. Osamotniony Władysław Reymont zaczyna pisać. Pierwsze opowiadanie, zatytułowane "Pracy!", powstaje 16 lutego 1891 roku.

W 1893 roku wyjeżdża do Warszawy. Właśnie w tym roku po raz pierwszy podpisuje opowiadania swoim nazwiskiem: Władysław Stanisław Reymont. Wydaje kolejne powieści, ale cierpi biedę. W 1899 roku pada ofiarą wypadku kolejowego. Dostaje duże odszkodowanie od kolei, co daje mu niezależność finansową. Dzięki temu zwiedza Europę Zachodnią.

Na przełomie lat 1901 i 1902 Reymont podejmuje pracę nad "Chłopami". Powieść ta ustala ostatecznie pozycję autora. W roku 1924 spotyka pisarza zaszczytne wyróżnienie - otrzymuje nagrodę Nobla za wybitny epos narodowy, powieść "Chłopi".

Reymont pracuje później nad innymi dziełami, ale nie potrafi powtórzyć sukcesu "Chłopów" - być może mści się na pisarzu brak systematycznego wykształcenia.

W czasie wojny Władysław Reymont interesuje się sprawami publicznymi. Dla celów propagandy wyjeżdża dwa razy do Polonii amerykańskiej. Kiedy pogarsza się jego stan zdrowia, Władysław Reymont nabywa majątek koło Wrześni - Kopaczkowo, gdzie osiada na stałe. Rzadko odwiedza Warszawę, męczy go tamtejszy gwar i tempo życia.

Pisał głównie powieści, nowele oraz opowiadania, m.in. "Wigilia Bożego Narodzenia"(1892), "Pielgrzymka do Jasnej Góry" (1894), "Komediantka" (1896), "Fermenty" (1897), "Ziemia obiecana" (1899), "Chłopi" (1902 - 1909), "Marzyciel" (1910), ,,Wampir" (1911), "Rok 1794" (1914-1918), "Z ziemi chełmskiej" (1909).

Wyniszczony chorobą, Władysław Reymont umiera 5 grudnia 1925 roku.

..............................................................................................................................................

Czesław Miłosz 

W latach 1929 – 1934 kształcił się na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Początkowo studiował polonistykę, ale po kilku tygodniach przeniósł się na prawo. Jako poeta zadebiutował w 1930 r. na łamach pisma „Alma Mater Vilnensis”. W tym samym okresie stał się jednym z założycieli grupy poetyckiej „Żagary”. Po przegranej w kampanii wrześniowej wyjechał do Rumunii. Stamtąd wrócił do Wilna, gdzie przyjął obywatelstwo litewskie. Po zajęciu Litwy przez Armię Czerwoną uciekł do Warszawy. Tam pod pseudonimem Jan Struć aktywnie uczestniczył w podziemnym życiu literackim. Ukazały się wówczas Wiersze (1940) oraz Pieśń niepodległa (1942). W stolicy przebywał aż do upadku Powstania Warszawskiego, (w którym nie wziął udziału). Następnie z razem poślubioną w 1944 r. Janiną Dłuska wyjechał do Krakowa. Tam oddał się pracy twórczej. Publikował w „Odrodzeniu” i „Twórczości”. Wówczas światło dzienne ujrzał słynny wiersz Campo di Fiori. W 1945 r. Miłosz otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki PRL za całokształt twórczości, a następnie wyjechał na placówkę dyplomatyczną do USA. Do Polski wrócił na krótko w 1950 r., by uświadomić sobie zmiany, do jakich doprowadziło przejęcie władzy przez komunistów. Kilka miesięcy później został mianowany sekretarzem ambasady PRL w Paryżu. W 1951 r. nawiązał współpracę z Instytutem Literackim Jerzego Giedroycia i wystąpił do władz Republiki Francuskiej z prośbą o azyl polityczny. Od tego momentu Miłosz zaczyna publikować w paryskiej „Kulturze”. Motywy zerwania z PRL i emigracji przedstawił w eseju ,,Zniewolony umysł” oraz w powieści ,,Zdobycie władzy”. Instytut Literacki wkrótce wydał także ,,Dolinę Issy„ (1955) oraz ,,Traktat poetycki”(1957). W 1960 r. przeniósł się do USA, gdzie otrzymał stanowisko wykładowcy na Wydziale Literatur i Języków Słowiańskich Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkley. Przez kolejnych 20 lat łączył pracę uniwersytecką (wykłady z literatury polskiej i rosyjskiej, a także o Dostojewskim i manicheizmie) z twórczością literacką. Wówczas powstają tomiki poezji ,,Król Popiel” i inne wiersze, a także zbiory szkiców ,,Prywatne obowiązki” i ,,Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”.

W 1978 r. Miłosz odszedł na emeryturę. W tym samym czasie został uhonorowany Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Neustadta, nazywaną „małym noblem”. W kolejnych latach rozpoczął cykl tłumaczeń biblijnych z hebrajskiego i greckiego. Owocem pracy stały się m.in. przekłady Księgi Psalmów oraz Księgi Hioba, a nieco później także Apokalipsy św. Jana. 9 października 1980r. podano oficjalny komunikat o przyznaniu Miłoszowi literackiej nagrody Nobla. Poeta osobiście odebrał nagrodę w Sztokholmie 8 grudnia 1980 r. To wyróżnienie wpłynęło na zmianę stosunku władz PRL i pozwoliło mu w 1981 r. na pierwszą od 30 lat wizytę w ojczyźnie. Podczas jej trwania odebrał tytuł doktora honorowego KUL. Kolejne lata przyniosły poecie szereg wydań jego dzieł w językach obcych oraz deszcz międzynarodowych i krajowych nagród (m.in. Order Orła Białego, honorowe obywatelstwo Litwy). Ten okres to także czas aktywnej pracy twórczej. W latach dziewięćdziesiątych i na przełomie wieków zachwyt krytyków zdobyły tomy ,,Piesek przydrożny” oraz „To”, a także szkic,,Szukanie ojczyzny”. W 1993 r. Czesław Miłosz na stałe wrócił do Polski. Osiedlił się w Krakowie, w mieszkaniu ufundowanym przez miasto.

Zmarł 14.08.2004r. 

..............................................................................................................................................

 Lech Wałęsa

Urodził się w 1943r. To znany polski polityk, działacz związkowy, elektryk, człowiek, który przeskoczył w sierpniu 1980 roku płot w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.

Od 1967 pracował w Stoczni Gdańskiej. W 1970r. był członkiem komitetu strajkowego, a w 1978r. współzałożycielem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W 1980r. został jednym z głównych organizatorów strajków. Był przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, współzałożycielem i w latach 1980-90 przewodniczącym NSZZ "Solidarność". W latach 1981-82 był internowany internowany.

W 1989 został współtwórcą porozumień Okrągłego Stołu, czyli nieformalnym przywódcą tzw. społecznej części uczestników tych rozmów i oficjalnie jej głównym koordynatorem. Był też współzałożycielem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ "Solidarność". 31 sierpnia 1988r. podczas spotkania z gen. Kiszczakiem osiągnął porozumienie w sprawie rozpoczęcia obrad rządu z opozycją w zamian za wygaszenie zorganizowanej przez „Solidarność” fali strajków. Rozmowy okrągłego stołu rozpoczęły się 6 lutego 1989, a zakończyły 5 kwietnia 1989. W ich wyniku możliwa była zmiana Konstytucji PRL i wybory parlamentarnew czerwcu 1989. Komitet Obywatelski zdobył w  wyborach w 1989 99 ze 100 mandatów w Senacie i wszystkie z 35% pochodzących z wolnego wyboru miejsc w Sejmie. W sierpniu 1989 zorganizował spotkanie z przewodniczącymi ZSL i SD, zawiązując w Sejmie koalicję, która utworzyła następnie pierwszy powojenny niekomunistyczny rząd z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem.

W latach 1990-95 piastował urząd prezydenta RP, był zwierzchnikiem Sił Zbrojnych RP.

Ku dumie i radości jednych, ku zaskoczeniu i zazdrości innych, jesienią 1983 roku obiegła świat wiadomość, że za wybitny wkład w propagowanie i utrzymanie pokoju na świecie Pokojową Nagrodę Nobla otrzymuje Polak Lech Wałęsa. Stanął tym samym w szeregu wybitnych laureatów tej nagrody obok Willego Brandta (1971), Henrego Kissingera (1973), Andrieja Sacharowa (1975), Jasira Arafata, Icchaka Rabina (1978) i Matki Teresy (1979).

W uzasadnieniu komisja przyznająca nagrodę stwierdziła m.in.:,, Działania Lecha Wałęsy charakteryzowały się determinacją w dążeniu do rozwiązania problemów jego kraju poprzez negocjacje i współpracę, bez uciekania się do przemocy. Lech Wałęsa próbował zapoczątkować dialog między organizacją, którą reprezentuje – "Solidarnością" – a władzami. Komitet uznaje Wałęsę za wyraziciela tęsknoty za wolnością i pokojem, która – mimo nierównych warunków – istnieje niepokonana we wszystkich narodach świata. W czasach, w których odprężenie i pokojowe rozwiązywanie konfliktów są bardziej potrzebne, niż kiedykolwiek wcześniej, wysiłek Wałęsy jest zarówno natchnieniem, jak i przykładem”.

Lech Wałęsa na arenie międzynarodowej:

• W lutym 2002 – podczas uroczystego otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 reprezentował Europę, niosąc flagę olimpijską u boku sławnych przedstawicieli pozostałych kontynentów
• W czerwcu 2004- jako pełnomocnik Prezydenta RP Kwaśniewskiego reprezentował władze polskie na pogrzebie byłego prezydenta USA Ronalda Reagana
• Pod koniec 2004 – poparł publicznie Pomarańczową Rewolucję na Ukrainie – jego widok na wiecu na kijowskim Majdanie wywołał euforię tłumów. Próbował mediować pomiędzy skłóconymi stronami – obozem Wiktora Juszczenki i Wiktora Janukowycza, lecz obóz Janukowycza odrzucił jego próby mediacji na samym starcie.
• W kwietniu 2005- na zaproszenie Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego wziął udział w delegacji władz polskich na pogrzebie papieża Jana Pawła II. Wówczas z inicjatywy Tadeusza Mazowieckiego doszło do pierwszej od czasu wyborów z 1995 rozmowy obu prezydentów.
• W październiku 2008- przy poparciu rządu Donalda Tuska, pomimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Lech Wałęsa został członkiem nowo utworzonej 12-osobowej grupy refleksyjnej Unii Europejskiej, określanej jako "Rada Mędrców". Grupa, której powołanie zaproponował prezydent Francji Nicolas Sarkozy, ma się zająć rozpatrywaniem fundamentalnych zagadnień wymagających zmian i decyzji politycznych w niedalekiej przyszłości, takich jak globalizacja, zmiany klimatyczne, imigracja, rynek pracy itd.

..............................................................................................................................................

 Wisława Szymborska

Urodziła się w Bninie koło Kórnika 2 lipca w 1923 roku. Należy do pokolenia doświadczonego przez wojnę. Od roku 1931 przebywa stale w Krakowie. Tu uczęszczała do Gimnazjum SS. Urszulanek, a świadectwo dojrzałości uzyskała na tajnych kompletach. Podczas okupacji pracowała między innymi jako urzędniczka na kolei.

Po wojnie studiowała polonistykę, a następnie socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiów nie ukończyła z powodu złej sytuacji materialnej.

Okres, w którym dorastała, miał ogromny wpływ na jej późniejszą twórczość. Szymborska na tle poetów tworzących w tym samym czasie wypada niezwykle interesująco. Obmyśla świat i potrafi z niezwykłą wręcz dokładnością i precyzją przedstawiać go czytelnikowi, odsłaniając najbardziej zagmatwane i stojące na granicy wyrażalności problemy istnienia. Jest przy tym pisarką w pełni świadomą swojego rzemiosła, twórczynią głęboko intelektualną, filozoficzną. Lubi uogólnienia, ale wychodzą one zawsze od szczegółowych i konkretnych obserwacji drobiazgów życia.

Poetka wytyka ludziom ich wady, uczy, jak zachować dystans wobec siebie samych, choć nie ma ambicji dydaktycznych i jej celem nie jest naprawianie świata. Jest przeciwna jakiemukolwiek patosowi, dlatego właśnie swoją twórczość opiera na dowcipie i jest niekwestionowaną mistrzynią w posługiwaniu się nim. Warto dodać, że podstawą owego dowcipu jest przeważnie ironia.

Zadebiutowała wierszem „Szukam słowa” opublikowanym w 1945 r. w „Walce”, dodatku literackim do „Dziennika Polskiego”.

Po wojnie Szymborska, (co wiele osób jej zarzuca) była związana ze środowiskiem osób akceptujących ustrój socjalistyczny. Należała do PZPR, (do 1966 r.) i Związku Literatów Polskich. Jej pierwszy drukowany tomik poezji, „Dlatego żyjemy” (1952) zawierał m.in. wiersze „Młodzieży budującej Nową Hutę”, „Lenin”. Poprzedni tomik, „Wiersze” nie został wydrukowany, ponieważ „nie spełniał wymagań socjalistycznych”. W roku 1953 weszła do zespołu redakcyjnego „Życia Literackiego” i współpracowała z nim do 1981 roku. Nie związała się jednak z żadną grupą literacką.

Szymborska należy do najbardziej utalentowanych poetek powojennego pokolenia. Wydała między innymi następuje tomy poezji: „Wołanie do Yeti”, „Sól”, „Sto pociech”, „Wszelki wypadek”, „Wielka liczba”„Ludzie na moście” (1986), „Koniec i początek” (1993).

W 1990 otrzymała Nagrodę Fundacji Kościelskich, w 1991 Nagrodę im. Goethego, w 1995 Nagrodę im. Herdera.

W 1996 r. otrzymała Nagrodę Nobla za "poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”.

Wisława Szymborska jest 75 honorowym członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.

Zmarła 01.02.2012r. w Krakowie. Tam też została pochowana.

..............................................................................................................................................

Olga Tokarczuk 

Olga Tokarczuk urodziła się w 1962 r. w Sulechowie, gdzie spędziła wczesne lata dzieciństwa. Później wraz z rodziną przeprowadziła się do Kietrza i tam uczęszczała do LO im. C.K. Norwida. Ukończyła studia psychologiczne na Uniwersytecie Warszawskim.

Podczas studiów Tokarczuk pracowała jako wolontariuszka, opiekując się osobami chorymi psychicznie. Później podjęła pracę w Poradni Zdrowia Psychicznego w Wałbrzychu. Przerwała ją w 1989 roku, poświęcając się pracy twórczej. Wówczas też przeniosła się do Nowej Rudy. Krajobraz Sudetów stał się inspiracją dla niektórych jej powieści („Dom dzienny, dom nocny”).

Autorka „Prawieku i innych czasów” była czterokrotnie nominowana do Nagrody Nike i za każdym razem otrzymywała nagrodę czytelników, a w 2008 za powieść „Bieguni” – także nagrodę jury. W 1997 r. została laureatką Nagrody Fundacji Kościelskich, otrzymała też Paszport „Polityki”. Jest honorowym obywatelem Barda Śląskiego.

Wraz z mężem prowadzi wydawnictwo Ruta.

Olga Tokarczuk debiutowała w 1979 r. na łamach młodzieżowego pisma „Na przełaj”, publikując tam swoje opowiadania podpisane pseudonimem Natasza Borowin. Jej opowiadania i wiersze pojawiały się też w „Mandragorze” i „Życiu Literackim”.

Pierwsza powieść pisarki ukazała się w 1993 roku. Była to „Podróż ludzi Księgi”, nagrodzona przez Polskie Towarzystwo Wydawców Książek.

Za najwybitniejszą pozycję w dorobku Tokarczuk krytycy uznają „Prawiek i inne czasy” wydany w 1996 r. Pisarka stworzyła w nim wyjątkową krainę, gdzie przeplatają się plany realistyczny i magiczny. 

Obecnie Olga Tokarczuk tworzy głównie krótkie formy prozatorskie, a także powieści. O swojej pracy mówi:

(…) pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek. Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają (…).